Karakteristike kostiju lica zajedno sa mekim tkivima koji naliježu na njih su ključne za fizionomiju i jedinstven izgled lica kod svakog pojedinca.
Jagodične, nosne kosti, gornja i donja vilica su kosti koje čine osnovu lica. S obzirom na to, različite ortodontske anomalije i sami međusobni odnosi gornje i donje vilice imaju veliki uticaj na estetiku lica. Važno je tokom postavljanja dijagnoze i izrade plana terapije detaljno analizirati meka tkiva lica.
Bimaksilarna protruzija – isturenost i gornje i donje vilice, pri čemu je zagrižaj adekvatan – predstavlja anomaliju kod pripadnika bijele rase, dok je kod pripadnika crne rase to normalna pojava. Usne su pune, posuvraćene, isturene.
Distookluzija – anomalije II klase – uvučena donja vilica – izgled profila pacijenata sa ovim odnosom vilica je karakterističan. Profil lica je konveksan i njegov izgled najviše zavisi od položaja gornjih sjekutića.
Ako su gornji sjekutići istureni, gornja usna ih samo prekriva, a donja usna naliježe na donje sjekutiće i nalazi se iza gornjih (podvlači se). Usne su inkompetentne, potreban je napor da bi se spojile. Ukoliko su gornji sjekutići povijeni prema donjim (strm zagrižaj) – usne su sastavljene, vrh brade isturen i povijen nagore.
Meziookluzija – progenija – anomalije III klase – pojava razvijenije donje vilice u odnosu na gornju. Tada je profil lica konkavan. Donja usna je zadebljala i zajedno sa bradom isturena. Gornja vilica je uvučenija, pa je donji dio lica izdužen.
Kod otvorenog zagrižaja donja trećina lica je izdužena i usne su inkompetentne.
Upravo zbog toga, cilj ortodontske terapije pored uspostavljanja adekvatnog položaja zuba i zagrižaja, je i postizanje harmoničnog odnosa mekih tkiva lica.
Izvor: FeriDent
