Prve paste za zube koje su, podsjećale na današnju verziju nastale su, prema nekim procjenama, oko 500 godina prije nove ere u Kini i Indiji. Osnovna svrha paste za zube trebalo bi da je održavanje higijene zuba i usne duplje, ali u posljednje vrijeme od paste očekujemo i više- izbjeljivanje zuba, svežiji dah, blistavost i sjaj gleđi.
Pronalazači toga doba pravili su posebnu smjesu od trava sa raznim dodacima. U nju je stavljan drveni štap na čijem su vrhu bile zalijepljene životinjske dlake i tako je dobijana svojevrsna pasta koja je korišćena za čišćenje zuba i desni. U srednjem veku pripadnici raznih slojeva, pa i plemići i bogataši teško su se odlučivali da peru zube, jer se dugo smatralo da voda baš i nije zdrava za kožu i ostale organe.
Više pažnje zubima i desnima ljudi su počeli da pokazuju početkom 19. vijeka i tada su se pronalazači ponovo potrudili da usavrše zubnu pastu. Zubar Pibodi je 1824. godine inovirao pastu za zube tako što je u nju dodao rastopljeni sapun, dok je četvrt vijeka kasnije, tačnije 1850. godine, Džon Haris u sastojke zubne paste uvrstio i kredu. Ove paste prodavane su u različitim pakovanjima, a 1873. godine firma “Kolgejt” je počela masovno da proizvodi ovaj pronalazak.
Doktor Vašington Šefild 1892. godine počeo je da proizvodi pastu za zube u tubi, koja je nosila naziv po ovom ljekaru. Četiri godine kasnije pojavila se i Kolgejtova zubna krema u tubi. Njemci godišnje potroše 5.2 tube paste za zube i 2.9 četkica za zube godišnje, a oni su prema statistikama narod sa najzdravijim zubima na svijetu- 12-o godišnji Nemac ima potpuno zdrave zube sa izuzetkom od 0.7 zuba.
Kako se iz suvih sastojaka uopšte dobija tečna pasta u tubi?
Proizvodnja zubne paste počinje sa takozvanim „zrncima za čišćenje“ koja su najčešće mermerna ili pšenična prašina.To je prašak , granulat, koji omogućava mehaničko trljanje. Ima dejstvo poput papira za brušenje, sa gleđi otklanja naslage koje stvaraju kiseline koje u njoj mogu da prave rupe, iako je gleđ zuba najtvrđa materija u tijelu.
Drugo sredstvo koje se dodaje ovoj za sad suvoj smjesi je sredstvo za stvaranje pjene, da bi prilikom pranja bilo moguće da smjesa paste zapjeni. Pjena je važna da bi se tokom procedure pranja povećao volumen. Pjena dovodi sve aktivne supstance paste i do uglova i prostor između zuba zuba kako bi aktivne supstance i tamo doprle. Ovoj smjesi se potom dodaje i sredstvo za održavanje vlažnosti, kako se pasta ne bi osušila i postala tvrda u tubi. Mora se dodati i sredstvo za vezivanje da bi se svi sastojci vezali. Sad se sve može sjediniti na 30 stepeni celzijusa u gelasto- tečnu masu i stvoriti pastu kakvu znamo.
Neke paste nam obećavaju bijele zube. One sadrže grublja zrnca za čišćenje koje bolje šmirglaju gleđ, i skidaju mrlje. Ipak, vaši zubi ne mogu biti bjelji od njihove prirodne nijanse. Postoje i paste sa solju, koja taloži minerale u zubu koji su se izgubili i tako ga čini čvršćim i tvrđim, takođe neutralizuje štetne kiseline i dobra je za zubno meso. Od osamdesetih godina prošlog vijeka pasta je i šarena, to jeste dobija boju ili šare. Obično je to zelena ili plava, jer su to boje zdravlja, koje asociraju na zdravlje.
Boje se dobijaju tako što se dodaju pigmenti. Boja se smatra marketinškim efektom. Pasta često ima i aromu. Najčešće su one svježe, limuna ili mente. No ako malo pretražite internet na ovu temu naćićete i aromu šampanjca, mafina ili za one koji vole pikantno- slaninice. Paste mogu biti i veoma skupa stvar. Teodent 300, pasta koja se proizvodi u Americi, košta čak 100 američkih dolara po tubi, a njena tajna je što sadrži ekstrakt kakao zrna, koji jača gleđ i štite bolje od karijesa.
Izvor: Glas javnosti
