Dentalni implantati su jedna od najefektivnijih opcija za nadomještanje zuba koji nedostaju i postoje mnogobrojni terapijski koncepti za koje postoje podaci o visokom stepenu uspješnosti terapije. Ipak, kao u svakoj medicinskoj proceduri, postoji mogućnost da dođe do bioloških komplikacija koje mogu da dovedu do neuspjeha implantološke terapije i, u najgorem slučaju, do toga da se implantat mora ukloniti. Najnovije istraživanje naučnika sa Univerziteta u Cirihu se bavilo do sad poznatim razlozima za neuspjeh implantata i upoređivanjem različitih tehnika za njihovo uklanjanje. Pretraga stručne literature je obuhvatila 28 naučnih studija koje su bile sprovedene tokom 2018. godine. Ove studije su se bavile neuspjehom titanijumskih implantata.
Naučno-istraživački tim je identifikovao različite kategorije faktora koji su doveli do neuspjeha implantološkog tretmana. Biološki faktori su uključivali peri-implantitis i neuspješno postizanje ili održavanje procesa oseointegracije. Kao mehanički faktor navodi se fraktura implantata. Kao medicinska greška koja dovodi do neuspjeha terapije navodi se pregrijavanje kosti, kontaminacija i pogrešno postavljanje implantata. Kao funkcionalni razlozi navode se dizajn protetskog rada i funkcionalno pretjerano opterećenje implantata. Naučnici su tokom ovog istraživanja otkrili da je neuspjeh implantata u ranoj fazi najčešće uzrokovan nedostatkom odgovarajuće oseointegracije, kao i pregrijavanjem kosti i kontaminacijom.
U kasnijim fazama do neuspjeha terapije najčešće dolazi usljed frakture implantata, pogrešne pozicije postavljenog implantata i progresivnog peri-implantititisa (81,9% neuspjeha u kasnijim fazama uzrokovan je peri-implantitisom). Ukoliko dođe do problema u ranim fazama oni se mogu dosta lako otkloniti, dok je u kasnijim fazama puno veći problem jer su implanti već djelimično integrisani u kost i zato se puno teže uklanjaju. Kao opcije za uklanjanje neuspješnih implantata studija navodi tehnike ekstrakcije, obradu specijalnim instrumentima, piezo-hirurgiju, lasere, elektrohirurgiju i CTRT (the counter-torque ratchet technique) tehniku. Iako je uklanjanje specijalnim instrumentima najpoznatija tehnika za uklanjanje implantata, CTRT metoda, sama ili kombinovana, bi trebala da bude prva metoda izbora zato što je najmanje invazivna. Naučnici su, takođe, ustanovili da je postavljanje implantata na mjestima gdje su prije bili uklonjeni implantati iz raznih razloga, pokazivali period opstanka u vilici 71–100%.
O metodama uklanjanja implantat od cirkonijuma u literaturi postoji vrlo malo podataka. Zbog fizičkih karakteristika cirkonijuma kao materijala pretpostavlja se da je prilikom njihovog uklanjanja neophodno imati drugačiji pristup nego kod titanijumskih implantata.
“Ukoliko je uklanjanje implantata neophodno, veoma je važno imati u vidu da se mora primijeniti tehnika uklanjanja koja podrazumijeva minimalnu invazivnost u cilju postizanja najoptimalnije zaliječenja. Izbor (post)operativnih metoda zavisi od vrste defekta i plana terapije,” zaključili su naučnici u svom radu.
Ovo istraživanje, pod nazivom “Removal of failed dental implants revisited: Questions and answers”, objavljeno je onlajn izdanju časopisa „Clinical and Experimental Dental Research“ on 21 . avgusta 2019.godine, prije objave u štampanom izdanju.
