Paradentozu ima 90 odsto ljudi u svijetu. To je uobičajen fiziološki proces koji nastaje usljed starenja. Bitan faktor je i genetska predispozicija. Međutim, sve češće se javlja kod osoba mlađih od 30 godina, kod kojih je presudan nasljedni faktor. Loše navike na prvom mjestu – pušenje i nizak nivo oralne higijene uzročnici su povlačenja desni kod starijih osoba. Patološki procesi koji se odvijaju u toku parodontopatije vode ka postepenom, ali progresivnom oboljevanju i konačnom gubitku jednog ili više zuba.
„Paradontitisi su inflamatorna oboljenja potporna aparata zuba koji nastaje kao posljedica dejstva mikroorganizama iz usne duplje na viličnu kost, na meko tkivo i na taj finiji ligament, tu finiju vezu između zuba i kosti. Tada dolazi do gubitka kosti, rasklaćenje zuba i na kraju do ispadanja zuba“, objašnjava prof. dr Zoran Aleksić, upravnik Klinike za parodontologiju i oralnu medicinu u Beogradu.
Koji su prvi simptomi tog oboljenja?
„Najčešći simptomi su krvarenje desni, labavljenje zuba, neprijatan zadah, a kasnije, ako bolest pređe u akutnu formu, imamo i sve simptome akutne infekcije. Ako se ne dođe na vrijeme kod stomatologa, najčešće se ostaje bez zuba“.
Kako da se izbjegne taj scenario, odnosno da pacijet ostane bez zuba?
„Najvažnije je da se na vrijeme uspostavi dijagnoza i krene sa prevencijom i liječenjem bolesti u početnoj fazi. Radi se na prvoj liniji stomatološke zdravstvene zaštite od strane nadležnih stomatologa, koji na vrijeme treba da postave dijagnozu. Ukoliko se na vrijeme ne uspostavi dijagnoza, najčešće se teraprija završava hirurškim oblikom, a on nije nimalo jednostavan“.
Da ne bi došlo do hirurške intervencije, šta moramo da uradimo?
„Prva stvar je da se jednom godišnje radi radiološki pregled, odnosno snimak svih zuba gornje i donje vilice i da se uz pomoć odgovarajući instrumenata jednostavno utvrdi prisustvo paradontalnih džepova. Ukoliko se na vrijeme dijagnostifikuje, počinje se sa konzervativnom terapijom“.
Šta se podrazumijeva pod konzervativnom terapijom?
„To je ono što pacijenti izgovaraju kiretaža paradontalnih džepova. To znači da se u lokajnoj anesteziji vrši obrada mekog zida paradontalnog džepa, uklanjanju se sve naslage i bolest se zaustavlja u početnom nivou. Ukoliko dolazi do veće apsorcije vilične kosti, kreće se sa hirurškom terapijom koja ima za cilj da regeneriše i vrati izgubljenu kost“.
Nažalost, i sve više mlađe populacije ima problema sa ovom bolešću.
„To je pošast savremen civilizacije. Bez obzira na region, da li je Istočna ili Zapadna Evropa, učestalost odnosno rasprostanjenost paradontopatije, agresivnih formi paradontalnih bolesti u mlađoj polupaciji je skoro identična kao u starijoj. Ona se najčešće dovodi u vezu sa genetskom predsipozicijom kao i određenim sistemskim bolestima kao što je dijabetis“, zaključio je prof. dr Zoran Aleksić.
