Atricija je gubitak tvrdih zubnih tkiva uzrokovan kontaktom zuba o zub za vrijeme funkcijskih, ili parafunkcijskih smetnji. Razlikujemo fiziološku, interproksimalnu te inteziviranu i patološku atriciju. Fiziološku atriciju karakteriše jednakomjerno i fiziološko trošenje tvrdih zubnih tkiva zuba čitave denticije. Najprije se troše incizalne ivice sjekutića uz nestanak incizalnih brazdi, a zatim se troše okluzijske površine kutnjaka ,te na kraju palatinalne kvržice gornjih i bukalne kvržice donjih kutnjaka.
Zubi su u alveoli normalno fiziološki pokretljivi, a žvakanjem se međusobno taru što vremenom dovodi do izmjene kontakta iz tačkastih u plošne. Nastale brusne fasete su glatke, sjajne i ovalne. Skraćenje zubnog luka u osobe stare oko 40 godina moguće je za oko 1 cm kod gornje, te 7 mm kod donje vilice. Interproksimalnom abrazijom zuba se sužavaju i pomiču mezijalno.
Intezivirana i patološka atricija se javlja kod različitih stanja poremećaja mineralizacije (amelogenesis i dentinogenesis imperfekta) i parafunkcija (bruksizam). Trošenje može biti generalizovano ili lokalizovano (najčešće patološke etiologije zbog restauracije ili loše navike).Terapija ovih stanja na prvom mestu podrazumeva otklanjanje uzroka (npr. izrada silikonskog štitnika kod bruksizma) te, ukoliko je potrebno, restauraciju kompozitnim ispunom (bijelom plombom) ili keramičkom krunicom.
